De groep “Frizione” is geboren in 2015 toen Romano Pratesi (ts, basclt.) een ontmoeting had met Hasse Poulsen (gtr, mand.) en Christophe Marguet (drs.) , zo ontstond het basistrio. In 2016 gaf het “Serravalle” festival in Italië de opdracht aan Romano om een muzikale uitdaging aan te gaan van het trio met andere muzikanten, Glen Ferris (tbn), Stéphan Oliva (pno) en Claude Tchamitchian (contrabs.) en zij namen de uitnodiging aan en zo ontstond het “Frisione Sextet”. Een All Star groep met Fransen, een Deen en een Amerikaan onder de leiding van een Italiaan. “Frizione”betekent zoiets als koppeling en de bundeling van de verschillende inspiratiebronnen binnen de groep heeft ertoe geleid dat Pratesi tot deze naam heeft besloten.

Romano Pratesi is vooral bekend geworden door zijn langdurige samenwerking met David Liebman in diens quartet. Hasse Poulsen is de gitarist van het spraakmakende trio Das Kapital, hij speelde ook samen met Louis Sclavis, Jëlle Léandre en Paul Dunmall. Christophe Marquet maakte deel uit van Altissimo en van het Strada Sextet van Henri Texier. Trombonist Glenn Ferris werkte met veel heel diverse muzikanten, zoals met Frank Zappa, Don Ellis Big Band, L’Azur Quartet, Tim Berne, Martial Solal, Steve Lacy en nog veel meer. Stéphan Oliva werkte ondermeer samen met Paul Motian en Claude Tchamitchian maakte deel uit van het MegoOctet van Andy Emler en Mik Mâák van Laurent Blondiau. Het is dus evident dat we hier te maken hebben met een groep topmuzikanten en dat is ook overduidelijk bij het beluisteren van deze cd.

De composities zijn keurig verdeeld onder de groepsleden, Pratesi met twee ( Vetro en Spazio Aperlo), Hasse Poulsen ook met twee (St. Jean en Arab Scare), Glenn Ferris met een ( Lo Scopus), ook een voor Stéphan Oliva ( Processione ) en Claude Tchamitchian ( Katsounine) en Cristophe Marguet (Passeggiata A Lecce). Het album opent met “Vetro”een uptempo nummer waarin onmiddellijk de bonte mengeling van klankkleuren in het oor springen. Glen Ferris is duidelijk aanwezig met zijn rauwe trombone geluid, hij is ook thuis in de wereld van de rock, behalve met Zappa speelde hij ook met Stevie Wonder, James Taylor en popgroep Duran Duran, hij begon trouwens met een klassieke studie, de man is van alle markten thuis. In het door hem geschreven “ Lo Scopo” is Ferris ook duidelijk aanwezig maar ook de overstuurde gitaar van Hasse Poulsen, het mixt allemaal voortreffelijk. “Katsounine”begint als een tamelijk gedragen stuk met rustig tinkelend pianospel maar dan treedt de bas op de voorgrond en gaat Hasse volgas met een rockgitaarsolo á la Hendrix, misschien niet gesneden koek voor iedere jazzliefhebber maar ik kan me er goed in vinden temeer daar het even later naadloos overloopt in een samenspel tussen tenorsax en slagwerk, knap werk. “St Jean” opent met een aanstekelijke melodie met tedere piano akkoorden en rustig gitaarwerk, de basklarinet van Pratesi en de trombone van Ferris vormen een perfect klankduo en daarna is er het vette basspel van Claude, is het jazz, folk of wat, maakt geen donder uit, het klinkt tof.

“Spazio Aperto” brengt ook weer de donkere tonen van de basklarinet en de brommende trombone en dan die heerlijke contrabas van Claude, rollende loopjes van Oliva op het klavier en het strakke drumspel van Marguet en niet te vergeten de rockgitaar van Poulsen, hij doet mij hier ook wel denken aan Henry Vestine de vreemde eend in de bijt bij Canned Heat. Hier neigt het duidelijk naar rock, prima, ik hou niet zo van het plakken van etiketten. In “Passeggiata a Lecce” , een rustig nummer met een steady beat komt Hasse tevoorschijn met een bijtende bottleneck solo, bekend uit de blues. Dit soort op het oog vreemde combinaties, maar in het gehoor zeer geslaagd, doen me denken aan de muziek van de groep Hazmat Modine waarop ik ooit ben geattendeerd door vriend en medescribent Dani (alsnog dank). “Processione” is een complex werkje met een dreigende ondertoon en af en toe referenties aan het werk van Mingus, Stéphan Oliva speelt hier een belangrijke rol met zijn lichtvoetige spel ( Jaki Byard). Maar dan gaat de elektronische trukendoos van Hasse open en belanden in een geheel ander muzikaal landschap, vandaar Mingus. “Arab Scare” heeft ook een dreigende sfeer met donkere klanken en een licht marsritme, een politieke achtergrond lijkt me gezien de titel wel aannemelijk. Al met al is dit een schitterend album met veel afwisseling en met één been in de rock en het andere in de jazz, een prima synthese en het bewijs dat we hier in Europa qua originaliteit de jazz aan de andere kant van de grote plas de baas zijn, hetgeen er wat mij betreft ook aan ligt dat ik het integreren van hip-hop en aanverwante zaken in de jazz niet bepaald een stap vooruit vind, maar laat ik me bij mijn leest houden.

Jan van Leersum.